U 65% dorosłych z chorobą afektywną dwubiegunową objawy pojawiły się przed ukończeniem 18. roku życia. Tak więc, chociaż schorzenie to często kojarzone jest z osobami dorosłymi, dzieci w każdym wieku mogą cierpieć na chorobę afektywną dwubiegunową. Choroba afektywna dwubiegunowa u dzieci wiąże się z cięższym przebiegiem choroby w porównaniu do osób, u których objawy nie pojawiają się aż do wieku dorosłego. Wczesna interwencja może być kluczem do opanowania objawów. Nawet jeśli znasz osobę dorosłą cierpiącą na chorobę afektywną dwubiegunową — lub u ciebie też ją zdiagnozowano — u nastolatka choroba ta może wyglądać inaczej.Podczas epizodów maniakalnych nastolatkowie są zazwyczaj bardziej rozdrażnieni niż podekscytowani, a podczas epizodów depresyjnych mogą częściej narzekać na objawy fizyczne inne niż smutek. 

Kiedy szukać pomocy

Dzieci i młodzież z chorobą afektywną dwubiegunową doświadczają poważnych zmian nastroju i zachowania, które są ekstremalne i stanowią znaczną zmianę w stosunku do ich typowego nastroju i zachowania. Może być trudno stwierdzić, kiedy objawy są na tyle poważne, że uzasadniają ocenę i potencjalnie diagnozę, więc weź pod uwagę te trzy podstawowe czynniki: funkcjonowanie, odczucia i rodzinę. 

Funkcjonowanie

Oto kilka pytań, które należy sobie zadać odnośnie funkcjonowania Twojego dziecka:

• Czy problematyczne zachowania Twojego dziecka utrudniają mu codzienne funkcjonowanie?

• Czy Twoje dziecko umie bawić się z innymi dziećmi w swoim wieku?

• Czy regularnie uczęszcza do szkoły?

• Czy wymagania, jakie stawiają przed dzieckiem jego trudności, przewyższają potrzeby innych członków rodziny?

Odczucia

Oto kilka pytań, które należy sobie zadać odnośnie uczuć Twojego dziecka:

• Czy Twoje dziecko czuje, że coś jest z nim nie tak?

• Czy czuje się przytłoczone wykonywaniem normalnych czynności, w które zaangażowane są inne dzieci w jego wieku?

• Czy Twoje dziecko martwi się rzeczami, o których inne dzieci nawet nie myślą?

Rodzina

Czy w Twojej rodzinie występowały przypadki chorób psychicznych? Badania wskazują, że posiadanie rodzica lub rodzeństwa z chorobą afektywną dwubiegunową zwiększa prawdopodobieństwo jej wystąpienia u dziecka. Jednak to, że w rodzinie występowała choroba afektywna dwubiegunowa nie oznacza, że ​​u dziecka na pewno rozwinie się ta choroba.

Objawy, na które należy zwrócić uwagę

Jeśli odpowiedziałeś „tak" na pytania co najmniej w dwóch z trzech powyższych punktów (funkcjonowanie, odczucia i rodzina), prawdopodobnie jesteś ciekaw konkretnych objawów choroby afektywnej dwubiegunowej. Eksperci nie zgadzają się co do dokładnych objawów, które mogą pojawić się w dzieciństwie i okresie dojrzewania z chorobą afektywną dwubiegunową, ponieważ wydają się one manifestować inaczej niż objawy u dorosłych, ale niektóre z tych objawów mogą obejmować: 

• Lęk separacyjny

• Dysregulacja emocjonalna z częstymi wahaniami nastroju

• Napady złości i wybuchy złości (trwające nawet kilka godzin)

• Wyraźna drażliwość

• Impulsywność

• Zachowanie agresywne lub opozycyjne

• Rozproszenie uwagi

• Nadpobudliwość, więcej energii niż zwykle

• Angażowanie się w wiele działań jednocześnie

• Mniejsze zapotrzebowanie na sen

• Niepokój/niespokojność

• Zawroty głowy

• Gonitwa myśli

• Mówienie nadmiernie, szybko lub pod presją

• Zachowania ryzykowne

• Nastrój depresyjny

• Niska samoocena

• Letarg

• Trudności ze wstawaniem rano

• Nocne koszmary

• Myśli o śmierci lub samobójstwie

Wiele z tych objawów nie jest specyficznych dla choroby afektywnej dwubiegunowej i może odzwierciedlać szereg innych problemów zdrowotnych u dzieci. Jeśli uważasz, że Twoje dziecko może mieć chorobę afektywną dwubiegunową (lub inne problemy ze zdrowiem psychicznym), porozmawiaj z  lekarzem. Umów się na wizytę, aby omówić swoje obawy. Lekarz może skierować Cię do specjalisty leczenia zdrowia psychicznego w celu przeprowadzenia pełnej diagnozy. Ekspert zdrowia psychicznego prawdopodobnie będzie chciał przeprowadzić wywiad z Tobą i Twoim dzieckiem, aby uzyskać pełny obraz historii i aktualnego występowania objawów i symptomów. Niestety, nie ma prostego testu laboratoryjnego, który pozwalałby na rozpoznanie choroby afektywnej dwubiegunowej. Czasami inne schorzenia, takie jak depresja czy ADHD, mają podobne objawy, dlatego ważne jest, aby udzielić dziecku jak najwięcej informacji na temat jego nastroju, wzorców snu, poziomu energii, apetytu, dojrzewania/cyklu menstruacyjnego, problemów z zachowaniem i historii medycznej, aby wykluczyć inne możliwości.

Leczenie choroby afektywnej dwubiegunowej u dzieci

Choroba afektywna dwubiegunowa jest chorobą przewlekłą, która wymaga leczenia przez całe życie.  Leczenie może wymagać modyfikacji w miarę rozwoju mózgu, a wahania hormonalne i doświadczenia życiowe mogą zaostrzać objawy. Zespół leczący Twoje dziecko może zalecić następujące postępowanie: 

• Leki:  Psychiatra może przepisać leki stabilizujące nastrój dziecka, które mogą obejmować stabilizatory nastroju i leki przeciwdepresyjne. Ważne jest monitorowanie leków dziecka i zwracanie uwagi na skutki uboczne. Znalezienie odpowiedniego leku i prawidłowej dawki może zająć trochę czasu, ponieważ nie ma jednego leku, który działa najlepiej u wszystkich osób z chorobą afektywną dwubiegunową.

• Terapia rozmową:  Terapeuta może edukować Twoje dziecko na temat choroby afektywnej dwubiegunowej i oferować sesje terapeutyczne, aby pomóc mu opanować strategie regulacji emocjonalnej, aby pomóc w radzeniu sobie z objawami i zapobiegać nawrotom. Terapia często obejmuje również członków rodziny, aby zająć się problemami w relacjach, problemami z zarządzaniem zachowaniem lub strategiami pomagającymi całej rodzinie radzić sobie z  chorobą psychiczną dziecka .

• Samokontrola: Dziecko może nauczyć się, jak radzić sobie z objawami choroby afektywnej dwubiegunowej, a także identyfikować ich wyzwalacze i rozwijać rutyny, które pomagają zapobiegać nawrotom. Zdrowe odżywianie, aktywność fizyczna i regularny sen to świetna podstawa stabilności.

• Hospitalizacja psychiatryczna. Pobyt w szpitalu może być wymagany w danym momencie, jeśli dziecko stwarza poważne ryzyko dla bezpieczeństwa. Poważna próba samobójcza, myśli samobójcze z jasnym planem, samookaleczenie lub psychoza to tylko kilka z możliwych powodów, dla których dziecko z chorobą afektywną dwubiegunową może musieć zostać w szpitalu.

Terapeuta lub psychiatra może poprosić Cię o rejestrowanie nastrojów, wzorców snu lub zachowań Twojego dziecka. Rejestrowanie postępów Twojego dziecka może pomóc specjalistom określić, jak skuteczna jest terapia lub leki, aby utrzymać stabilny nastrój Twojego dziecka. Leczenie działa najlepiej, gdy dziecko, rodzice, lekarze i terapeuci  pracują razem jako zespół. Dlatego ważne jest, aby uczestniczyć w wizytach dziecka u specjalistów, zadawać pytania i edukować się na temat potrzeb zdrowia psychicznego dziecka. 

Ryzyko związane z nastolatkami

Nastolatki są już podatne na  ryzykowne zachowania, ale ryzyko to jest zwielokrotnione, gdy nastolatek ma również chorobę afektywną dwubiegunową. Uważaj na nadużywanie substancji, takich jak alkohol lub środki psychoaktywne, a także na  zachowania samobójcze. Ryzyko samobójstwa u osób z chorobą afektywną dwubiegunową jest jednym z najwyższych wśród wszystkich zaburzeń psychicznych. Jedno z badań wykazało, że od 25% do 60% dorosłych osób cierpiących na chorobę afektywną dwubiegunową podejmuje przynajmniej jedną próbę samobójczą w ciągu swojego życia,  5% do 6% osób z chorobą afektywną dwubiegunową umiera w wyniku samobójstwa. Szacuje się, że wskaźnik prób samobójczych w ciągu życia wśród młodych osób cierpiących na chorobę afektywną dwubiegunową wynosi od 20% do 47% . Jeśli u Twojego nastolatka zdiagnozowano chorobę afektywną dwubiegunową, podejdź do ryzyka samobójstwa poważnie. Współpracuj ze specjalistami, aby ocenić ryzyko dla nastolatka i opracować plan bezpieczeństwa.

Choroby współistniejące

Wiele dzieci z chorobą afektywną dwubiegunową ma dodatkową chorobę psychiczną, uzależnienie lub zaburzenie zachowania. Niektóre badania szacują, że od 60% do 90% młodzieży z chorobą afektywną dwubiegunową może mieć   również zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi . Zaburzenia lękowe, nadużywanie substancji psychoaktywnych i zaburzenia zachowania to kolejne najczęstsze problemy, z jakimi mogą zmagać się dzieci z chorobą afektywną dwubiegunową. 

Wsparcie w domu

Choroba afektywna dwubiegunowa dotyka całej rodziny, dlatego ważne jest, abyście wspólnie pomagali dziecku radzić sobie z objawami. Dowiedz się jak najwięcej o chorobie afektywnej dwubiegunowej i najnowszych opcjach leczenia — i upewnij się, że inni członkowie rodziny również się o tym dowiedzą. Ważne jest, aby rodzeństwo wiedziało, czego się spodziewać. Prowadź regularne rozmowy z dzieckiem na temat leczenia i kwestii z nim związanych. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że w pewnym momencie Twoje dziecko nie będzie chciało przyjmować leków, zwłaszcza jeśli wystąpią skutki uboczne lub wymagane będą badania krwi. Może również chcieć zaprzestać chodzenia na terapię. Potraktuj poważnie  jego uczucia i porozmawiaj o tym, jak ważne jest przestrzeganie zaleceń lekarzy. Bądź otwarty na omawianie z dzieckiem jego stanu zdrowia. Ważne jest również, aby dbać o siebie. Radzenie sobie z wyzwaniami wychowywania dziecka z chorobą afektywną dwubiegunową może być stresujące. Rozważ dołączenie do grupy wsparcia dla rodziców dzieci z chorobą afektywną dwubiegunową (lub ogólnie chorobą psychiczną). Kontakt z innymi rodzicami może pomóc Ci uzyskać wsparcie emocjonalne i praktyczne porady na temat tego, jak najlepiej wspierać swoje dziecko.

Wnioski

Występowanie niektórych z wymienionych powyżej objawów jest powszechne u dzieci i nie oznacza to koniecznie, że cierpią one na chorobę afektywną dwubiegunową. Jeśli Twoje dziecko ma trudności z codziennym funkcjonowaniem — zwłaszcza przez dłuższy okres czasu — ocena psychiatry może być uzasadniona. Bezstronna, profesjonalna opinia może przynieść Ci spokój ducha i być może kilka nowych umiejętności rodzicielskich. Porozmawiaj ze swoim pediatrą i poproś o wsparcie najbliższych, abyś nie musiał sam dźwigać swoich zmartwień lub obaw.